به همه ی آنان که میگویند 22 خرداد هیچ اتفاقی نیافتاد :
مگر قرار بود چه چیزی رخ دهد ؟ مگر بنا کرده ایم یک روزه و انقلاب گونه و پر هزینه و طومار رژیم را بپیچیم ؟ مگر بجز راه صبر و پایداری ، استقامت و امیدواری ، هوشیاری و حضور و همبستگی برای گزار کم هزینه داریم ؟ درست است ، نتوانسته ایم مثل سال 88 و 25 بهمن 89 ، فریادهایمان را علنی کنیم ولی باور کن 22 خرداد هم یک روز تاریخی و یک پیروزی برای ما بود . علاوه بر حضور پرتعداد و برق شادی و امیدی که در نگاهها بود و ترس و وحشتی که در دل مزدوران ، روح خیابان و شهر در تسخیر ما بود . حکومت را مدتهاست در اذهانمان ساقط کرده ایم و این سقوط حقیقت دارد و رخ داده است . و حضور ما حتی در راهپیمایی های سکوت همچون 22 خرداد همچنان این موضوع را به خودمان ، حکومت و جهان یادآور می شود . شهر امنیتی شد و بار دیگر زندان ایران پادگان شد . رسوایی حکومت را دست کم نگیریم و به تجربیات هسته های مقاومت در کشورهای دیگر در طول تاریخ اعتماد کنیم و دل به ادامه ی این راه ببندیم و مطمئن باشیم حاصلش پیروزی است . صبر تلخ است ولی میوه اش شیرین . جنبش ما جنبش زندگی است نه جنبش مرگ . خیزش مهر و راستی است بر ضد دور باطل خشونت و دروغ . ما ایران را آباد و ازاد برای زندگی شاد و امیدوارانه می خواهیم ، با مهر کنار هم .
هموطن ، امروز سالگرد پرشکوه ترین روز تاریخ ایران است که بدون هیچ اعراقی بزرگترین راه پیمایی جهان در سکوت و با فرهنگ و مدنیت تمام در تهران برگزارشد . به یاد آوریم شکوه آن روز را که زبانی و قلمی وصفش نتوانست . آن روز هم ترس بود ، تهدید بود ، ولی حضور همه ی ما در کنار هم همه ی معادلات را بهم ریخت . جمعیت از زمین می جوشید و پیوند ما به همه ی ما امنیت داد . هرچند در پایان سگان تازی که به وحشت افتاده بودند و قدرت رویارویی نداشتند در گوشه ای هموطنانمان را از عقده های برون افتاده ی خود خونین کردند .
امروز هم حضور همه ی ما به هر شکل که میتوانیم ، با رعایت شرایط این روزها و تمام نکات ایمنی ، درکنار هم بدون شک تحمیل هزینه ی سنگین دیگری بر حکومت دجال تحمیل خواهد کرد و همچنین پایه های استواری ، مقاومت و اتحاد و امیدواری ما را محکم تر . شاید دیگر 25 خرداد و روزهای پس از آن تا 30 خرداد که 6 روز راهپیمایی های میلیونی برگزار کردیم ( و این در هیچ یک از انقلاب ها و اعتراضهای منطقه حتی در انقلاب ایران سابقه نداشته است ) به این زودیها تکرار نشود ولی بدون شک برگزاری مراسم بزرگداشت آن روز تاریخی اثری شگرف برای همه ما و ایران دارد .
متاسفانه کنترل و فشار رسانه ای سنگینی در جهت عدم پوشش بیانیه ها و اخبار مربوط به اعتراض های امروز و روزهای آینده وجود دارد. این کنترل دایره وسیعی از وب سایتها تا کانال های تلویزیونی فارسی زبان خارج از کشور و فعالان سیاسی را شامل می شود. گروهی از سردمداران و مسببان این وضعیت عوامل وابسته به حکومت و گروهی دیگر گروههای سیاسی علاقمند به آشتی بی قید و شرط با همین حکومت هستند. این جریانها پس از دستگیری موسوی و کروبی گویی به آرزوی دست نیافتنی خود پس از دو سال رسیده اند و با کمک عوامل خود در این وب سایتها و تلویزیونها بی مهابا در جهت منافع شخصی خود تیشه به ریشه این جنبش می زنند.
توصیه ما این است: شک نکنیم که حضور وسیع ما در اعتراض ها هم می تواند باعث پیوستن بیشتر و بیشتر دوستان دیگر شده و هم این جریانها را به دنبال مان بکشد. پس بیشتر از هر مساله دیگر به باور خود اطمینان کنیم و بدانیم رهبران سبز و شورای منتسب از سوی آنها تا پایان این راه در کنار ما هستند، از جنس ما هستند و مانند ما می اندیشند. آینده را ما می سازیم نه هیچ فرد یا گروه منفعت طلب. امروز و فردا در خیابان مانند روزهای خرداد 2 سال قبل ما را با علامت دستهای مان به نشان پیروزی بشناسید. این سیل عظیم را سر باز ایستادن نیست و این دلهای بی تاب را سودای به جر رهایی و حقیقت. با هر ابزاری که داریم اطلاع رسانی کنیم و توان شبکه ای خود را دست کم نگیریم که بیش تمامی دستگاه تزویر دیگری کارا و توانمند است. به سوی پیروزی.
فراموش نکنیم شهدای 25 خرداد را ، آسیب دیدگان حمله ی شب قبلش به کوی دانشگاه را ، میر حسین و شیخمان که به حق پای حرفشان ایستاند و پشتشان به حکومت کردند و به راه مردم ماندند و تمام اسرای سبز را که در این دوسال چه زجرها تحمل نکرده اند .
پس قاصد امید باشیم و همبستگی ، مقاومت و صبوری و حضور داشته باشیم همچنان ، سربلند و مغرور ، همچون 25 خرداد که در تاریخ خواهد ایستاد .
قرار ما امروز در تهران ، ساعت 6 میدانهای ونک ، صادقیه و توپخانه .
رنگین کمان سهم کسانی است که زیر باران می مانند .
پاینده ایران
ياد باد ان روزهاي افتخار مردماني ايستاده تا بهار
پاسخحذف