فردوسي، راوي نبرد نيك و بد
امروز روز بزرگداشت فردوسی است فردوسی است . استاد بی همتای شعر و خرد پارسی و بزرگترین حماسه سرای جهان
ایران، هر چه هست من است.
ایران، میراث نیاکان آسمانی است.
ایران، سرزمین مردان پاک تر از آفتاب است.
ایران، سرزمین زال و رودابه است.
رستمِ حکیمِ سرزمین کلمات! سیمرغ عرصه های بلند شعر! حکیم، دهقان بزرگمرد توس!
آستانه ادب تو را می جویم، به کُرنشی بلند...
پدر، به من آموخت بهترین سرمایه پاکی را و تو پاک بودی.
حماسه حماسه دارم بزرگ می شوم، توی قصه های تو رشد می کنم؛ با زال عاقل و با رستم دلاور .
با دیوها می جنگم، با پری ها دوستی می کنم.
هر چه نگاه می کنم، کسی را نمی بینم که بتواند مثل تو، باز حماسه ای نو بسراید.
سال های جوانی ات را پای تاریخ نیاکان من گذاشتی.
امانتدار تاریخ بودی؛ صریح و دقیق.
ستم ستمکاران را بی وقفه مذمت کردی و درفش عدل کاوه را بر ستیغ فرهنگ ایرانی کاشتی.
فریدون تازه ای برای ما آوردی و شک دارم که خود تو سیمرغ نباشی.
شعر ، فرهنگ ؛ ادب و هنر ایران زمین را در میان حجمه های تمدن کش تازیان زنده و بلند داشتی .
هزار سال پس از حماسه ی تو ، هنوز افسانه های تلخ و شیرینت را زندگی میکنیم . امروز ، ضحاک همچنان خون و مغز جوانان وطن را خوراک مارهای قدرتش میکند و همچنان سیاوشان و کاوه ها درفش کاویانی را افراشته نگاه داشته اند و ندای "ایران " سر می دهند .
فردوسی! فردوس از آن تو باد!
بسي رنج بردم در اين سال سي
عجم زنده کردم بدين پارسي
نميرم از اين پس که من زنده‌ام
که تخم سخن را پراکنده‌ام
