كهن ديارا، ديار يارا
دل از تو كندم ولي ندانم
كه گر گريزم كجا گريزم؟
و گر بمانم كجا بمانم؟
كهن ديارا، كهن ديارا
ديار يارا، ديار يارا
دل از تو كندم ولي ندانم
كه گر گريزم كجا گريزم؟
و گر بمانم كجا بمانم؟
نه پاي رفتن نه تاب ماندن
چگونه گويم درخت خشكم
عجب نباشد اگر تبرزن
طمع ببندد در استخوانم
دراين جهنم گل بهشتي
چگونه رويد؟ چگونه بويد؟
من اي بهاران ز ابر نيسان
چه بهره گيرم؟ كه خود خزانم
به حکم يزدان شکوه پيري
مرا نشايد، مرا نزيبد!
چرا که پنهان به حرف شيطان
سپرده‌ام دل که نوجوانم!
كهن ديارا، كهن ديارا
ديار يارا، ديار يارا
دل از تو كندم ولي ندانم
كه گر گريزم كجا گريزم؟
و گر بمانم كجا بمانم؟
صداي حق را سكوت باطل
در آن دل شب چنان فروكشت
كه تا قيامت دراين مصيبت
گلو فشارد غم نهانم
كبوتران را به گاه رفتن
سر نشستن به بام من نيست
كه تا پيامي به خط جانان
ز پاي آنان فروستانم
كهن ديارا، كهن ديارا
ديار يارا، ديار يارا
دل از تو كندم ولي ندانم
كه گر گريزم كجا گريزم؟
و گر بمانم كجا بمانم؟
آه اي ديار دور
اي سرزمين كودكي من
خورشيد سرد مغرب بر من حرام باد
تا آفتاب توست در آفاق باورم
من نقش خويش را همه‌جا در تو ديده‌ام
تاچشم بر تو دارم در خويش ننگرم
اي ملك بي‌غرور
اي مرز و بوم پير جوان‌بختی
اي آشيان كهنه سيمرغ
يك روز ناگهان
چون چشم من ز پنجره افتد برآسمان
مي‌بينم آفتاب تو را در برابرم
سفينه دل نشسته بر گل
چراغ ساحل نمي‌درخشد
در اين سياهي سپيده اي كو ؟
كه چشم حسرت در او نشانم
الا خدايا گره گشايا
به چاره جويي مرا مدد كن
الا خدايا، الاخدايا
بود كه بر خود دري گشايم
غم درون را برون كشانم
كبوتران را به گاه رفتن
سر نشستن به بام من نيست
كه تا پيامي به خط جانان
ز پاي آنان فروستانم
چنان سراپا شب سيه را،
به چنگ و دندان، درآورم پوست،
که صبح عريان به خون نشيند،
بر آستانم، در آسمانم!
كهن ديارا، ديار يارا،
كهن ديارا، ديار يارا
به عزم رفتن دل از تو كندم
ولي جز اينجا وطن گزيدن
نمي‌توانم،نمي‌توانم
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر